Zondag 7 september, Chartham Hatch

Daar zijn ze dan, eindelijk, stralend wit in de verte. De zon laat zich voor deze ene keer vermurwen en weet er nog net een straaltje uit te persen, ondanks de gestage motregen. Zoals voor zovelen voor ons zijn de kliffen van Dover het eerste wat we van Engeland zien. Vroeger hield hier de wereld op; als je verder ging dan viel je er vanaf. Ik kan het me levendig voorstellen. Hier lijkt alles op te houden.

Het valt nog niet mee om zo’n kolossale veerboot de haven in te manoevreren. Als het eindelijk gelukt is, duurt het nog even voor we van ervan af mogen. Om daarna meteen in de file te belanden. Dat geeft me ruim de tijd de kliffen te bestuderen, die van dichtbij grijs blijken te zijn met groene vlekken van begroeiïng. En heel, heel hoog!

Als we eindelijk kunnen rijden, schieten we de A2 op (jawel hoor, ook hier!) richting Canterbury. Het is even wennen, dat links rijden. Vooral op de rotondes! De mevrouw in onze TomTom heet Eva en ze leidt ons zonder problemen naar een gehucht van drie straten en twee Bed & Breakfasts groot: Chartham Hatch. Daar, tussen de boomgaarden, wacht ons de Wisteria Lodge. Rode baksteen met een kleurig tuintje en de verplichte hanging baskets.

De eigenaresse (die een zichtbare voorkeur voor kikkers heeft en dus duidelijk een zielsverwant is) heet ons van harte welkom en laat ons ons eigen plekje zien: twee slaapkamers, een badkamer, een zithoek en zelfs een serre staan ons ter beschikking. Blond eikenhout en bloemetjesgordijnen: ik voel me meteen thuis!