Woensdag 10 september, Magham Down

Vandaag laten we de smidse even voor wat hij is, ondanks het knapperende haardvuur en walmende kaarsen. Alle electriciteit doet het nog.

Eenmaal ingestegen in ons eigen witte karos, plakken we Eva tegen de voorruit aan. “Goedemorgen, Eva”. “Probeer nu om te draaien”, snauwt ze terug. Op haar manieren valt nog het een en ander aan te merken. Desondanks zijn we erg dol op haar. Niet alleen stuurt ze ons feilloos naar waar we ook maar willen gaan (en ze begrijpt altijd waar we heen willen), ze vermijdt zo veel mogelijk de snelweg en voert ons langs de meest prachtige landweggetjes en vergezichten.

Vandaag passeren we bijvoorbeeld “The Long Man”, Een reusachtig grote tekening van een man zomaar op de flank van een donkergroene heuvel. Tientallen meters hoog. Wie ooit in Peru was, of er in ieder geval enig verstand van heeft, kan het vergelijken met de lijnen van Nazca. Ook van die reusachtige tekeningen op de grond, die je alleen vanuit de lucht kunt zien. Beide kunstwerken zijn ook in dezelfde (brons)tijd gemaakt, voer voor allerlei marsmannetjescomplotten. ’s Mans paard komen we trouwens ettelijke mijlen verderop tegen, ook tegen de heuvel geplakt. De berm is zacht, we maken snel een foto van het fenomeen en trekken een fraai modderspoor op de weg.

Verder gaat het weer, tot het landschap bij Beachy Head abrupt ophoudt. Zomaar halverwege een heuvel storten we nog net niet van de blanke kliffen af, maar het is op het nippertje. Hier houdt Engeland op, zomaar. Alsof het land met een beitel is afgekapt. Mooi…….

Even verderop, weer terug tussen de schapen en balen hooi, ligt de voormalige abdij van Michelham. Ooit een bloeiende kloostergemeente, tot Hendrik VIII er een eind aanmaakte en het tot buitenhuis liet verbouwen. Als cadeautje aan de Sackville familie, die zoveel eeuwen later een (in Engeland) wereldberoemde tuinarchitecte zou ophoesten. Hier is ook een tuin, maar van voor haar tijd. Minder fraai dus, maar er valt veel te oogsten. Zo zie je maar weer.

Laatste stop van vandaag is Brighton. Een badplaats in vergelijking waarmee Scheveningen een wonder van architecturele schoonheid is. Met het Royal Pavillion en de Pier (zie plaatjes hieronder) kan deze plaats er zeker van zijn dat ze nooit op de werelderfgoedlijst komt! Niettemin is dit een heel levendige plaats, zelfs op een doordeweekse septemberdag. We zwerven wat rond en vinden eindelijk een internetcafé. Hèhè!

’s Avonds vleien we ons wederom neder bij het knapperend haardvuur en luisteren naar het gebabbel van de bejaarde medekoetsiers. Om daarna moe maar voldaan op ons hemelbed neer te ploffen. Carefully …