Zondag 14 september – West Tytherley

Het begint niet goed vanochtend! De laptop slaakt en reutelend gekreun en gaat op zwart. Met geen mogelijkheid krijgen we hem meer aan de praat. Een klein drama, niet vanwege de computer zelf maar omdat we nu Harry’s verhaal over gisteren kwijt zijn, waar hij juist zo bijzonder trots op was en dat ik nog niet had gelezen. Omdat de inspiratie nu eenmaal pas rond middernacht komt en nog extra wordt versterkt door mijn gesnurk op de achtergrond…..

Met alweer een geweldig ontbijt nemen we afscheid van B&B Highdown dat het gebrek aan oude balken en uitstraling meer dan goed maakt door zijn piekfijne verzorging (tot en met de warmwaterzak in de badkamer) en de hartelijke eigenaren.

Ook Eva is niet in vorm vandaag. In plaats van het gebruikelijke “Nu omdraaien” krijgen we nu het “Ga rechtdoor” voor onze kiezen. Daar staat een blinde muur…..

De stralende zon van de vroege ochtend heeft plaats gemaakt voor grijze wolken en mist. Net nu we een maritiem dagje gepland hebben!

We beginnen in Beaulieu, dat midden in het natuurgebied New Forest ligt. Een prachtig, heuvelachtig heidegebied waar paarden en koeien de baas zijn en vrij rondlopen. Hun taak: de heide vrij van gras houden. Zo te zien lukt dat aardig. Als beloning mogen ze overal komen dus glij je in Beaulieu bijna uit over de koeienvlaaien en moet enkele mijlen later een cricket-match worden gespeeld tussen de paarden door. Op het golfterrein is de situatie niet anders.

Coleshot is een kustplaatsje dat in de reisgids als aardig werd beschreven. Men was echter vergeten de kerncentrale te vermelden die daar het kiezelstrand overheerst, ook al staat er een hele rij strandhuisjes in alle mogelijke kleuren blauw. Als de zon schijnt is het hier vast fijn zitten en kijken naar de oceaanstomers, op weg naar verre bestemmingen. Maar hij schijnt nu eenmaal niet…….

Bij Bucklers Hard was vroeger een scheepswerf, waar veel oorlogsschepen werden gebouwd. Vooral Napoleon kan daar over meepraten. Het kleine museum geeft een goed beeld van wat er zoal is gebouwd, en van de mensen die dat moesten doen. Vroeger een hard bestaan, nu een pittoreske trekpleister voor de lokale toeristen. De vele scheepsmodellen doen Harry watertanden.

Lymington is een uiterst charmant havendorpje dat tegen een heuvel is opgebouwd. Het wemelt er van de zeiljachten en de straatjes zijn met kinderkopjes geplaveid en omzoomd met schattige winkeltjes en tearooms. We kiezen “The Kings Head” voor onze tea. We waren al eerder gewaarschuwd dat juist pubs met die naam niet de best zijn. We waren het even vergeten, maar nu weten we het weer. Zelden was de service zo onbeholpen.

Op weg naar West Tytherley en onze volgende B&B rijden we pardoes door een soort sprookjesdorpje dat van hekserij en ijsco’s zijn voornaamste attractie heeft gemaakt. Heel leuk maar we worden meteen gestraft, want hier begeeft mijn rugzakje het. En wat moet een dame zonder haar tas?

De weg is levensgevaarlijk. Eén smal baantje tussen hoge heggen en de ene bocht naar de andere. Passeren is moeilijk en tegenliggers zie je pas op het laatste moment. Gelukkig zijn wij meestal groter, en nog buitenlands ook, dus gaat iedereen netjes in zijn achteruit tot we langs elkaar heen kunnen wringen.

Eindelijk zien we het dan, een oeroude cottage met rieten dak met de naam “Farthing Corner”. Geen idee hoe ze op die onappetijtelijke naam gekomen zijn, want het geheel is verrukkelijk. De eigenaresse is spraakzaam, we voelen ons meteen thuis. Zeker als ze ook nog voor ons kookt. Tweegangen!
Onze kamer is ruim, prachtig en heeft een bed waar we waarempel allebei inpassen. Tot nu toe sliepen we in twijfelaartjes waarin we alleen samen tegelijk konden draaien. En een kleine oorlog moesten uitvechten over wie nu het laken en wie nu de deken mocht.
En er staat een chaise longue, waarop gezeten ik dit verhaaltje schrijf. Op de laptop, die op wonderbaarlijke wijze herrezen is. En zo komt het allemaal toch nog goed vandaag…..