September 19 – Pengover
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Anke en Harry
22 September 2008 | Verenigd Koninkrijk, Londen
Ik moet weer naar zee.
We zouden na het internetten en inslaan van ons avondmaal nog een wandeling langs de Bovey maken, maar ik moet weer naar zee. Het is mooi zonnig weer als we de ruïne van Berry Pomeroy Castle bekijken, ooit een indrukwekkend onderkomen van de Seymour’s.
Nu is het een broeinest van spookverhalen, maar ik moet weer naar zee.
In Totnes hebben we een terras aan de rivier de Dart gevonden, prima plek voor de lunch.
Er is markt achter de arcadegalerij van de Butterwalk en aan de Highstreet staan hele oude huizen. Daarboven ligt nog de toren van Totnes Castle uit de tijd van de Normandiërs, maar ik moet weer naar zee.
Daar ligt Dartmouth ...
Eerst kleine roeibootjes, dan een veerpont met aan weerszijden van die raderen om ook bij laag water de oversteek te kunnen maken. De monding van de Dart wordt breder en de boten talrijker en groter. Dartmouth is geen echte badplaats maar een oud havenstadje, eens een beginpunt voor de Kruistochten en later springplank voor D-day.
Aan de overkant van Bayards Cove liggen de pastelkleurige huisjes van Kingswear. Ingeklemd tussen groene heuvels en de zee. Zeilboten zoeken een plaatsje aan de drijvende steigers. Het is heerlijk nazomerweer, ferries brengen dagjesmensen af en aan.
Op een bankje aan de kade, tussen grote yucca’s, wat men noemt de “English Riviera”.
Ik zou nog uren naar dit panorama kunnen kijken. Bij de oude koopmanshuizen en aan de kleine binnenhaven is ook nog van alles te zien. Om een bijdrage te leveren aan de innemende sfeer van Dartmouth bestellen we wat lekkers bij de thee.
Sloping Deck, heet de tearoom. De serveersters moeten over zeebenen beschikken. Aan de muur hangt een vergeeld aanplakbiljet: bemanningsleden gezocht voor diverse schoeners.
Ik moet weer naar zee …
De zon daalt boven de velden. Als bakens die je binnen de vaargeul moeten houden, staan metershoge heggen langs de smalle landweg.
Wanneer we de weg vragen naar Higher Trevartha Farmhouse blijken we op enkele meters van het bordje richting Bed&Breakfast te zijn gestopt. Het pad naar de 17e eeuwse boerderij van Kathryn Sobey is net zo breed als de auto, er lijkt geen weg terug meer.
De koeien staan op springen maar wij krijgen eerst een hartelijk welkom met koffie en thee op de kamer. Het hemelbed is een fraai stuk antiek, koloniaal houtsnijwerk.
Gezeten in grote fauteuils, laten we de geluiden en aroma’s uit de stallen door het kleine glas-in-lood raampje tot ons komen. Anke kan niet wachten om de tuin te inspecteren en wordt vrolijk door de honden begroet.
In de avondschemering schrijft de zeeman over koetjes en kalfjes.
We zouden na het internetten en inslaan van ons avondmaal nog een wandeling langs de Bovey maken, maar ik moet weer naar zee. Het is mooi zonnig weer als we de ruïne van Berry Pomeroy Castle bekijken, ooit een indrukwekkend onderkomen van de Seymour’s.
Nu is het een broeinest van spookverhalen, maar ik moet weer naar zee.
In Totnes hebben we een terras aan de rivier de Dart gevonden, prima plek voor de lunch.
Er is markt achter de arcadegalerij van de Butterwalk en aan de Highstreet staan hele oude huizen. Daarboven ligt nog de toren van Totnes Castle uit de tijd van de Normandiërs, maar ik moet weer naar zee.
Daar ligt Dartmouth ...
Eerst kleine roeibootjes, dan een veerpont met aan weerszijden van die raderen om ook bij laag water de oversteek te kunnen maken. De monding van de Dart wordt breder en de boten talrijker en groter. Dartmouth is geen echte badplaats maar een oud havenstadje, eens een beginpunt voor de Kruistochten en later springplank voor D-day.
Aan de overkant van Bayards Cove liggen de pastelkleurige huisjes van Kingswear. Ingeklemd tussen groene heuvels en de zee. Zeilboten zoeken een plaatsje aan de drijvende steigers. Het is heerlijk nazomerweer, ferries brengen dagjesmensen af en aan.
Op een bankje aan de kade, tussen grote yucca’s, wat men noemt de “English Riviera”.
Ik zou nog uren naar dit panorama kunnen kijken. Bij de oude koopmanshuizen en aan de kleine binnenhaven is ook nog van alles te zien. Om een bijdrage te leveren aan de innemende sfeer van Dartmouth bestellen we wat lekkers bij de thee.
Sloping Deck, heet de tearoom. De serveersters moeten over zeebenen beschikken. Aan de muur hangt een vergeeld aanplakbiljet: bemanningsleden gezocht voor diverse schoeners.
Ik moet weer naar zee …
De zon daalt boven de velden. Als bakens die je binnen de vaargeul moeten houden, staan metershoge heggen langs de smalle landweg.
Wanneer we de weg vragen naar Higher Trevartha Farmhouse blijken we op enkele meters van het bordje richting Bed&Breakfast te zijn gestopt. Het pad naar de 17e eeuwse boerderij van Kathryn Sobey is net zo breed als de auto, er lijkt geen weg terug meer.
De koeien staan op springen maar wij krijgen eerst een hartelijk welkom met koffie en thee op de kamer. Het hemelbed is een fraai stuk antiek, koloniaal houtsnijwerk.
Gezeten in grote fauteuils, laten we de geluiden en aroma’s uit de stallen door het kleine glas-in-lood raampje tot ons komen. Anke kan niet wachten om de tuin te inspecteren en wordt vrolijk door de honden begroet.
In de avondschemering schrijft de zeeman over koetjes en kalfjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
