Dinsdag 16 september – West Tytherley

We doen het lekker rustig aan vandaag. Aan het ontbijt treffen we een Australisch koppel op doorreis. Ze doen Engeland, Ierland plus Schotland in twee weken en de rest van Europa in nog eens drie. Toch zijn het aardige mensen en het wordt een aangenaam gesprek.

Dan wordt het tijd om te zorgen voor een onderkomen voor de komende dagen. Contact met de buitenwereld valt nog niet mee, we hebben hier nauwelijks bereik. Zelfs Eva heeft er last van, ze kan ons maar moeilijk vinden. Na wat gepuzzle en een enkele teleurstelling lukt het ons eindelijk en zijn we tot en met zondag onder dak. Toch een prettig gevoel.

De middag brengen we door in Salisbury, een plaats die al zo’n tienduizend jaar wordt bewoond, maar nog steeds even gezellig is.
De kathedraal ligt even buiten het centrum, in een enorm grasveld. Vroeger lag hij helemaal buiten de stad omdat wereldlijke en geestelijk leiders niet zo goed met elkaar overweg konden. Maar nu heeft de wereldlijke het kerkelijke ingehaald. In tegenstelling tot de meeste andere grote kerken, die met horten en stoten zijn gebouwd, is deze in één keer afgebouwd. Een fraai staaltje van bouwmeesterschap, maar zo perfect dat hij ons eigenlijk niets doet.
Hoe anders is het met de kerk van St. Thomas. Oud en doorleefd is deze. Ondanks zijn eenvoud vinden we hier wel inspiratie.

We zwerven door de straatjes, snuffelen wat in de winkels, doen wat noodzakelijke inkopen. Heel relaxed, heel aangenaam. We passeren oude stadspoorten, de wekelijkse markt en een watermolen en doen ons in een tearoom tegoed aan citroen- en kwarktaart. We voelen niet de behoefte de bezienswaardigheden vanbinnen te bekijken, behalve een statig landhuis in Queen Anne stijl (zeg maar barok). Heel mooi allemaal, we zouden er zelf kunnen wonen als de huur iets lager was geweest.

Eenmaal terug in Farthing Corner trakteert onze gastvrouw ons op een smakelijke dis: een konijn dat door haar eigen fret is gevangen……