26 september – Brede

Vandaag is de laatste dag van de zomer. Morgen gaan we terug, morgen begint de herfst. Maar vandaag schijnt de zon en is het warm. En we blijven de hele dag buiten, nu het nog kan.

We wuiven onze zoveelste gastvrouw gedag. In haar B&B ga je snel aan jezelf twijfelen. Ineens denk je dat je scheef gegroeid bent, zonder het te merken. Het blijkt echter het werk van een timmerman zonder het bijpassend timmermansoog. Dus hangt werkelijk ieder spiegeltje, schilderijtje en kastje (en het zijn er nogal wat) scheef. Gelukkig, het ligt dus niet aan ons!

Voor we vertrokken was Harry nog beducht voor een overkill aan kastelen en tuinen. En inderdaad, tuinen hebben we genoeg gezien. Maar kastelen? De twee die we bezochten, worden wel zo genoemd, maar bleken vals. Pure kitsch! Vandaag is echter Bodiam Castle aan de beurt, en die is perfect zoals hij moet zijn. Precies zoals je ze op het strand nabouwt: ronde torens op de hoeken en een ophaalbrug. Zo hoort het! We bewonderen hem van alle kanten, maar we gaan er niet in. Er is nog meer te doen…..

Vandaag ook het laatste tuinbezoek van dit jaar. Vooralsnog, want je weet maar nooit! Op het programma staat Great Dixter. De tuin van wijlen tuinontwerper Christopher Lloyd. Zijn verschijden wordt door heel tuinenminnend Engeland diep betreurd. De tuin die hij voor zichzelf creëerde, is een bloemenzee rond een huis dat werd gebouwd in 1450 en waar hij zijn hele leven heeft gewoond. In deze tijd is het er enigszins wild, maar prachtig. Weer heel anders dan de lusthoven die we eerder zagen. Het huis zelf is ook te bewonderen. De binnenkant is veel groter dan de buitenkant doet voorkomen. De hal is enorm en nog helemaal in de originele staat. Het meubilair is uit de tijd en zorgvuldig bij elkaar gezocht. Ook de werk- en woonkamer van de heer Lloyd zijn te bewonderen. Ze worden ons getoond door twee oudere dames, waarvan er één zich regelmatig in haar gebit verslikt. De ander doet ons haarfijn uit de doeken uit welk tijdstip ieder meubelstuk stamt. Enigszins verbolgen doen ze verslag van een plotselinge omwenteling in de smaak van hun (naar ik vermoed) voormalige werkgever. Op zijn 71ste besloot hij het roer om te gooien en kocht alleen nog maar werk van een modern ontwerper wiens naam me niet meer te binnen wil schieten. Het ziet er inderdaad niet uit maar gelukkig valt er veel te verbergen onder de vele kussentjes en kleedjes die de hele familie, onder aanvoering van moeder Lloyd, moest borduren.

De laatste attractie van vandaag: het voormalig smokkelaarsdorp Rye. In de vroege middeleeuwen een bruisende havenstad. Flinke stormen en een aanval van de Fransen maakten echter korte metten met het stadje. Rond 1400 werd het helemaal platgebrand. Hoewel er daarna weer flink werd gebouwd, is de stad er nooit meer bovenopgekomen. Daar komt nog bij dat de zee zich terugtrok en nu een paar mijl verderop ligt. En tja, een zeehaven zonder zee, dat loopt meestal niet goed af. Tijdens de oorlog tegen Napoleon leefde het dorp tijdelijk weer op. De vele smokkelwaar kwam hier aan land en men verdiende er goed aan. Het ging er zo heet aan toe dat de arm der wet zich er niet meer durfde te vertonen. Maar na 1815 was ook dit feest voorbij en raakte Rye definitief in de vergetelheid. Desalniettemin is het een charmant plaatsje waar het goed wandelen is. Nou ja, zou kunnen zijn als het plaveisel niet uit cobble stones had bestaan. Laten we zeggen dat het je er gezellig strompelen kunt.

Na het diner zoeken we onze weg terug naar onze laatste slaapplaats van deze reis. Op de tast want het is aardedonker. De lucht is helder en we zien miljoenen sterren. De hele melkweg ligt voor ons open. Helaas brengt die ons morgen naar Dover……