Donderdag 18 September - Bovey Tracey

Bovey Tracey is de poort naar het natuurgebied Dartmoor. Hier zijn de heuvels hoger en vaak bekroond met een rotsformatie. De begroeiing is ruig: gaspeldoorn, verdorde varens en uitgebloeide heide. Het gras, dat de heide dreigt te overwoekeren, wordt nauwelijks in toom gehouden door kuddes schapen, paarden en wolharige runderen. Hier en daar zijn er bossen en wilde riviertjes. Dit is het soort landschap waardoor wij vandaag gaan touren.

De bedoeling was om vandaag een wandeltocht te maken maar de olijke meneer van de VVV heeft ontmoedigend nieuws: om over de moors te wandelen heb je rubberlaarzen nodig. Ze zijn namelijk nat en het water kan er niet weg. Omdat we geen zin hebben in een zomppartijtje op de hei, besluiten we tot een boswandeling.
We wandelen heus heel aardig en het gefladder van de vogeltjes is heel vrolijk, maar de gelijkenis met het Amsterdamse bos dringt zich wel heel nadrukkelijk op. Hier kwamen we niet voor!

Hup, in de auto dan maar weer en op naar Haytor rock. Een groene heuvel waaruit op de top een rotsformatie steekt. Van veraf lijkt deze sterk op een voet met zes tenen. Die moet dan wel van Hendrik de Achtste zijn! Zijn ego was er groot genoeg voor.
We klimmen helemaal naar de top, waarachtig geen geringe prestatie voor een kabouter met korte beentjes en geen noemenswaardige conditie!
Het uitzicht is adembenemend en we bewonderen het spel van de wolken.
Een écht Devonshire roomijsje is onze beloning.

Verder gaat het weer, langs plaatsjes als Two Bridges en Princetown. Langs nauwe weggetjes, oeroude bruggetjes over buitelende riviertjes, minidorpjes en talloze uitzichtpunten. Ik geloof niet dat we er één hebben overgeslagen. In één van de vele pottenbakkerijen die we tegenkomen (voorheen een buskruitfabriekje!) drinken we thee. Aandachtig gevolgd door de heer De Haan en mevrouw Kip, die heel graag een graantje van onze scones willen meepikken. En als het te lang duurt bijten ze gewoon in onze vingers. Nooit geweten dat kippen zo assertief waren!

Zo tegen sluitingstijd rollen we nog even binnen in het Knikker- en glaswerkmuseum. Ze hebben er prachtige perpetuums mobilae (hoe spel je dat?) waar je uren naar zou kunnen kijken. Als ze niet over vijf minuten dichtgingen……

We sluiten de dag af in ons hotel, dat enige vergelijking vertoont met Fawlty Towers, inclusief mottige eetzaal in ziekenhuisgroen en schimmelige badkamer. En inclusief een schare bejaarde bewoners. Sprechen sie Deutsch? Gelukkig niet! Tot onze grote opluchting slapen we morgen weer in een B&B!