September 17 – Bovey Tracey

Kot-on-ee-ASS-ter toh-men-TOH-sus.
Met-uh-see-KWOY-uh glip-toh-stroh-BOY-deez.
Bovenstaand is geen citaat uit de menukaart van een Thais restaurant maar uit een gidsje dat ons in fonetisch Engels wegwijs moet maken in Sir Harold Hilliers Gardens.

Liz heeft gisteren mijn zelfgewassen sokken, die in de badkamer maar niet wilden drogen, liefdevol aan haar waslijn in de tuin gehangen. Liz heeft gisteravond konijn voor ons bereid om je vingers bij op te eten, er was eigenlijk geen plek meer voor de geweldige toetjes die ze maakt. Liz heeft ons vanmorgen weer een heerlijk ontbijt voorgeschoteld en was als altijd benieuwd naar onze belevenissen en verdere reisplannen. Het zijn zalige dagen geweest in deze oude cottage, de trots van West Tytherley. Ik heb nog iets aardigs in het gastenboek geschreven en met een Hollandse knuffel namen we afscheid van Liz.

Cotoneaster tomentosus, Metasequoia glyptostroboides.
Dat we in deze tuin verzeild zijn geraakt, hebben we ook aan Liz te danken.
Anke was wel weer aan een “herbaceous border” toe en omdat we vrijwel de eersten zijn kan tuinkabouter ongestoord haar gang gaan. Precies tien cricket wickets lang om precies te zijn.
Entreeprijzen zijn voor vrijwel elke bijzienswaardigheid, even slikken, gemiddeld acht pond p.p. maar vandaag hebben we geluk. De cassière heeft 35 jaar geleden eens een fietstocht door Holland gemaakt en werd ter hoogte van Alkmaar verliefd op een jongen met een brommer die het hele eind naar de jeugdherberg aan haar zijde bleef opdat ze de weg niet zou kwijtraken, en omdat wij ook uit Holland komen laat ze ons stiekem (haar collega mag het niet merken) voor half geld binnen. Waar vindt je zoiets nog?
Er staan prachtige bomen rond een vijver, sommige zijn zich aan het verkleden, anderen zijn al aan de striptease begonnen.

Met dit bezoek is ons uiteindelijke reisdoel van vandaag nog verder weg komen te liggen en daarom laten we ons door Eva maar over de Motorway naar de kust van Devon dirigeren.
Het is vandaag bewolkt maar nog steeds droog, we hebben tot nu toe maar een halve dag regen gehad deze vakantie. We slingeren door een heerlijk landschap naar Lyme Regis.
Het badplaatsje ligt tegen een steile heuvel, een strand van grove keien, vissersbootjes slapen op hun zij in de beschutte haven, tot de zee weer met ze komt spelen.
Deze kust is beroemd om de vele fossielen die als het ware voor het oprapen liggen.
Badhokjes in snoepkleuren staan zij aan zij langs de Esplanade, waar levende fossielen zich te goed doen aan fish-and-chips en met hun wandelstokken zwaaien naar de heren in witte pakken die Bowls spelen.
Zo’n 25 kilometer verderop ligt Sidmouth. Rode rotswanden vormen het decor achter de zilverachtige, roze en roomkleurige gevels van pensions en hotels. Verwaand staan de veelal beschermde monumenten voor zich uit te kijken, naar de golven die aarzelend aanspoelen.
Achter hun rug ligt de rest van het geliefde badplaatsje, de guildhall, kleine winkels, fraai geschilderde uithangborden die je de bijbehorende pub binnenlokken en natuurlijk een oude parochiekerk. Geen muur zonder hanging baskets vol uitpuilende petunia’s.

Voor de laatste etappe naar ons einddoel wenden we de steven weer landinwaarts.
De komende twee nachten verblijven we in een hotel in Bovey Tracey, springplank naar het nationaal park van Dartmoor. Aldus zijn we vandaag zo’n 200 kilometer verder westwaarts getrokken en de gedachte dat we nu halverwege onze holliday zijn proberen we te verdringen.