September 15 – West Tytherley
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Anke en Harry
19 September 2008 | Verenigd Koninkrijk, Londen
Oh, what a beautiful morning …
Een verlegen zonnetje komt tevoorschijn vanachter Whiteshoot Hill. De bladeren van de wingerd, die als een waterval van het rieten dak lijkt te stromen, kleuren prachtig rood.
De herfst kondigt zich aan.
Terwijl Anke ons reisverslag de wijde wereld instuurt en de post doorneemt, neem ik in de tuin op een bankje plaats en blader wat in Today’s Pilot.
Een vliegtuigje ronkt boven de cottage en ik denk: Straks mag ik ook!
De snelste weg naar Old Sarum Airfield is vooral smal en bochtig. Maar dat geldt voor alle weggetjes rond West Tytherley. We volgen Eva’s aanwijzingen op de voet.
Ergens in haar electronische brein staat geprogrammeerd dat we over een amfibievoertuig beschikken, want met het vliegveld in zicht dalen we klotsplaps af naar een snelstromend riviertje dat de rest van de weg heeft gekraakt.
We zijn nog ruim op tijd voor m’n trial-flight, de Piper Warrior die is toegewezen hangt nog ergens in de lucht.
Ik vertel instructeur Chris over het feit dat de vlieguren in mijn logboeg vooral in het virtuele luchtruim achter de pc zijn gemaakt. Eenmaal in de cockpit van de G-LAZL merkt Chris dat ik de pre-flight checklist die hij afwerkt nauwlettend volg.
Hij laat me naar het begin van startbaan 06 taxieën maar aangezien die van gras is en de wind er dwars op staat, stel ik voor het na de “rotate” weer van hem over te nemen.
Zo daveren we vastberaden en heldhaftig de hangars voorbij, net als de roemruchte squadrons in WW2.
Los van de grond, ik laat de Warrior naar 1500 feet klimmen. Wat een geweldig gevoel!
Nu kan ik nog wat hoogte-trimmen zodat de yoke (stuur) lekker losjes vastgehouden kan worden en pas dan realiseer ik mij weer dat we nog een passagier aan boord hebben.
Welke piloot kan tegen zijn collega’s opscheppen dat ie een tuinkabouter door de lucht heeft getransporteerd?
Het maakt me gelukkig niet nerveus en Anke doet haar best om op de “achterbank”wat foto’s te maken. Het is geweldig dat ze meevliegt, richting Isle of Wight.
Het is prachtig, helder weer, een beetje turbulent, maar van boven ziet het gebied dat we gisteren nog op vier wielen doorkruisten er nog fraaier uit.
Het toestel laat zich op cruise speed soepeltjes naar The Needles sturen, een als een hanenkam uit zee oprijzende rotsformatie.
Dan een 180 graden turn langs de kust van het eiland, terug richting Salisbury. De zee heeft de kleur van de wateren rond Jamaica.
Chris vindt dat het tijd word om het wat hogerop te zoeken. Ter hoogte van de linker vleugel probeert Salisbury Cathedral met haar torenspits een gaatje te prikken, maar nu we tot zo’n 3000 feet zijn gestegen kunnen we een lange neus trekken.
Om te zien hoe langzaam de Piper kan vliegen zonder hoogte te verliezen, neem ik gas terug en trek ditmaal de neus van het toestel omhoog, net zolang tot de stall-warning alarm slaat.
Onze laatste stunt is een 360 graden draai die gladjes verloopt. Was het nemen van die rot rotonde’s beneden maar zo simpel!
De G-LAZL krijgt op mijn verzoek toestemming op runway zero six van EGLS te landen.
Als aan de handrem trekken, schakel ik twee standen flaps bij en met deze toename van draagvermogen is het zaak de neus in de goede richting te houden. Gas terugnemen tot we weer op de “glijbaan” richting “drempel” aanfladderen, de baan loopt iets omhoog en met een korte ruk aan de controls maken we uiteindelijk een smetteloze landing op het heilige gras van Old Sarum. Tuinkabouter is weer veilig op aarde.
Onder het genot van een kop thee volgt de debriefing. Alle partijen vonden het een succesvlucht dus mag de instructeur mij een certificaat uitreiken. Ik kan weer een vlieguur in mijn logboek optekenen. Met een stevige handdruk en een laatste foto nemen we afscheid.
En dan val je in een gat. Nee, daar kan Eva niets aan doen.
Nog helemaal “in de wolken” wandel ik even later met Anke rond het mirakel van Stonehenge. Zonnetempel, offersteen, altaarsteen, Apollo, eclips. Wie bouwden deze stenen ringwal en waarom? Theorieën genoeg, maar of het mysterie van Stonehenge ooit geheel ontmaskerd zal worden, kan ons eerlijk gezegd weinig schelen.
Zon en tempel, de dag heeft een enorme vlucht genomen. Terug in de cottage toasten we op de “happy landing”. Oh, what a beautiful day!
Een verlegen zonnetje komt tevoorschijn vanachter Whiteshoot Hill. De bladeren van de wingerd, die als een waterval van het rieten dak lijkt te stromen, kleuren prachtig rood.
De herfst kondigt zich aan.
Terwijl Anke ons reisverslag de wijde wereld instuurt en de post doorneemt, neem ik in de tuin op een bankje plaats en blader wat in Today’s Pilot.
Een vliegtuigje ronkt boven de cottage en ik denk: Straks mag ik ook!
De snelste weg naar Old Sarum Airfield is vooral smal en bochtig. Maar dat geldt voor alle weggetjes rond West Tytherley. We volgen Eva’s aanwijzingen op de voet.
Ergens in haar electronische brein staat geprogrammeerd dat we over een amfibievoertuig beschikken, want met het vliegveld in zicht dalen we klotsplaps af naar een snelstromend riviertje dat de rest van de weg heeft gekraakt.
We zijn nog ruim op tijd voor m’n trial-flight, de Piper Warrior die is toegewezen hangt nog ergens in de lucht.
Ik vertel instructeur Chris over het feit dat de vlieguren in mijn logboeg vooral in het virtuele luchtruim achter de pc zijn gemaakt. Eenmaal in de cockpit van de G-LAZL merkt Chris dat ik de pre-flight checklist die hij afwerkt nauwlettend volg.
Hij laat me naar het begin van startbaan 06 taxieën maar aangezien die van gras is en de wind er dwars op staat, stel ik voor het na de “rotate” weer van hem over te nemen.
Zo daveren we vastberaden en heldhaftig de hangars voorbij, net als de roemruchte squadrons in WW2.
Los van de grond, ik laat de Warrior naar 1500 feet klimmen. Wat een geweldig gevoel!
Nu kan ik nog wat hoogte-trimmen zodat de yoke (stuur) lekker losjes vastgehouden kan worden en pas dan realiseer ik mij weer dat we nog een passagier aan boord hebben.
Welke piloot kan tegen zijn collega’s opscheppen dat ie een tuinkabouter door de lucht heeft getransporteerd?
Het maakt me gelukkig niet nerveus en Anke doet haar best om op de “achterbank”wat foto’s te maken. Het is geweldig dat ze meevliegt, richting Isle of Wight.
Het is prachtig, helder weer, een beetje turbulent, maar van boven ziet het gebied dat we gisteren nog op vier wielen doorkruisten er nog fraaier uit.
Het toestel laat zich op cruise speed soepeltjes naar The Needles sturen, een als een hanenkam uit zee oprijzende rotsformatie.
Dan een 180 graden turn langs de kust van het eiland, terug richting Salisbury. De zee heeft de kleur van de wateren rond Jamaica.
Chris vindt dat het tijd word om het wat hogerop te zoeken. Ter hoogte van de linker vleugel probeert Salisbury Cathedral met haar torenspits een gaatje te prikken, maar nu we tot zo’n 3000 feet zijn gestegen kunnen we een lange neus trekken.
Om te zien hoe langzaam de Piper kan vliegen zonder hoogte te verliezen, neem ik gas terug en trek ditmaal de neus van het toestel omhoog, net zolang tot de stall-warning alarm slaat.
Onze laatste stunt is een 360 graden draai die gladjes verloopt. Was het nemen van die rot rotonde’s beneden maar zo simpel!
De G-LAZL krijgt op mijn verzoek toestemming op runway zero six van EGLS te landen.
Als aan de handrem trekken, schakel ik twee standen flaps bij en met deze toename van draagvermogen is het zaak de neus in de goede richting te houden. Gas terugnemen tot we weer op de “glijbaan” richting “drempel” aanfladderen, de baan loopt iets omhoog en met een korte ruk aan de controls maken we uiteindelijk een smetteloze landing op het heilige gras van Old Sarum. Tuinkabouter is weer veilig op aarde.
Onder het genot van een kop thee volgt de debriefing. Alle partijen vonden het een succesvlucht dus mag de instructeur mij een certificaat uitreiken. Ik kan weer een vlieguur in mijn logboek optekenen. Met een stevige handdruk en een laatste foto nemen we afscheid.
En dan val je in een gat. Nee, daar kan Eva niets aan doen.
Nog helemaal “in de wolken” wandel ik even later met Anke rond het mirakel van Stonehenge. Zonnetempel, offersteen, altaarsteen, Apollo, eclips. Wie bouwden deze stenen ringwal en waarom? Theorieën genoeg, maar of het mysterie van Stonehenge ooit geheel ontmaskerd zal worden, kan ons eerlijk gezegd weinig schelen.
Zon en tempel, de dag heeft een enorme vlucht genomen. Terug in de cottage toasten we op de “happy landing”. Oh, what a beautiful day!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
