September 27 – Loosduinen

Een prachtige zonsondergang.
Het silhouette van de 14e eeuwse abdijkerk steekt mooi af bij de oranje-roze lucht.
Windstil, de wieken van de molen uit zeventienzoveel wijzen naar de vier windstreken.
In het streekmuseum, aan het kanaal tussen kerk en molen, zijn de luiken voor de ramen.
Jammer dat die Hollanders er zoveel lelijke flats omheen hebben gebouwd, het moet ooit een schattig dorpje geweest zijn.
We slapen vanavond in een modern rijtjeshuis van de familie Freese.
Ze komen tegelijk met ons thuis. Ik sjouw de koffers naar de slaapkamer die voor ons is vrijgehouden, hier blijven we voorlopig.
We mogen zelf een pizza in de oven stoppen die we even later in het grote ledikant oppeuzelen. Het stopkontakt is zowaar geschikt voor onze laptop dus schrijf ik nog wat in het reisverslag over vandaag:

De B&B waar we vanochtend ontwaakten is nogal gehorig. De dunne muren hebben allerlei hippe kleuren en elke kamerdeur is, door de juniors van het gezin, versierd met een geschilderd portret van een filmster.
In onze Clark Gable room pakten we de koffers in voor de laatste etappe en daalden dan de trap af voor het ontbijt. Er verbleven meer gasten dan we voordien gewend waren en omdat elk stel aan een eigen tafel komt te zitten is er weinig of geen conversatie. Gastheer Peter serveert het eten alsof hij op de loonlijst staat, weinig gezelligheid dus. Toch heeft men er alles aan gedaan het de gasten naar de zin te maken. Er is een mooie tuin met zwembad.
Alleen zwommen daar vanmorgen de vissen in rond die gewoonlijk in de vijver bivakeren want er vindt een grondige herstructurening plaats. Zoals gezegd zijn de kinderen des huizes zeer kreatief en hun tekeningen zijn zelfs te koop. Zo nu en dan schijnt het bandje, dat uit de leden van het gezin bestaat, in huis op te treden. Er hangen gitaren aan de muur en in een slordige hoek staan drumstel en klavier gereed.
Mischien komt het door het einde van onze vakantie dat we er geen belangstelling voor konden opbrengen. We hebben in veel intiemere B&B’s vertoeft en daar kijken we naar terug.

In de stralende zon reden we naar Dover. Een korte rit waardoor we nog wat tijd konden doorbrengen met het consumeren van een Cream-Tea, ter afscheid.
‘Ik ga het lieflijke landschap dadelijk nog het meeste missen, en de gemoedelijke sfeer. In Kent smaken de breakfast-worstjes beter dan die uit alle andere graafschappen die we hebben doorkruist’.
Zo lieten we samen de afgelopen weken nog eens de revue passeren, in afwachting van de Pride of Burgundy die ons weer naar de overkant van het Kanaal zou brengen.

We’ll meet again …


Ach, na drie weken rondtrekken door Zuid Engeland zijn we gewoon enorm verwend.